Het Openluchtmuseum van Sart-Tilman bevindt zich op het domein van de Universiteit van Luik en werd in 1977 opgericht. De site is het resultaat van een samenwerking tussen de ULiège en het Ministère de Culture, dat later de fakkel aan de Franse Gemeenschap van België zal doorgeven. Het beleid van het museum is gericht op onderzoek en conservatie. De collectie omvat intussen een verzameling van ongeveer 120 stuks, hoofdzakelijk opgesteld in de openlucht. De bezoeker krijgt inzicht in de ontwikkeling van de hedendaagse beeldhouwkunst in Franstalig België van zowat de laatste vijftig jaar.
Het idee om op Sart-Tilman een openluchtmuseum te vestigen is gegroeid samen met de eerste urbanisatieprojecten van de site. Reeds in 1961 lanceert architect André Jacqmain het idee en vanaf 1965 zal Claude Strebelle alles in het werk stellen om een actieve samenwerking tussen architecten en beeldende kunstenaars te stimuleren. Zo werkt hij zelf samen met Pierre Culot aan de realisatie van de “Muur van steen uit het viséentijdperk”, die zich vóór de Grands Amphithéâtres (grote aula’s) bevindt en in 1967 samen met de eerste gebouwen van de nieuwe campus werd ingericht. Twintig jaar later zal Jo Delahaut, één van de pioniers van de Belgische geometrische abstractie, de “Esplanade” als nieuwe, dubbele muur aan de campusingang opstellen.
Verschillende beeldhouwwerken zoals “De grote arend van de veroveringen” van Francis André, “Het leven van bijen” van Jean-Paul Laenen of de “Monumentale compositie” van Léon Wuidar hadden er al hun plaats vóór de officiële opening van het Openluchtmuseum.
In de jaren zestig en zeventig ijverde Claude Strebelle in toenemende mate voor een totale integratie van nieuwe kunstprojecten in de natuurlijke omgeving en architectuur. Kunstenaars werd opgedragen om hun ontwerp specifiek in functie van een bepaald kader (bv. de Psychologie- of Rechtsfaculteit) te maken. Dat leidde tot uiterst vruchtbare artistieke ideeën. Zo zijn ook de zes doorgangen rondom het Rectoraatsplein in het Quartier Agora – letterlijk en figuurlijk – een illustratie van functionele, maar tegelijk ook zeer betekenisvolle “verbindingen” tussen kunst, architectuur en natuur.
De collectie van het museum omvat ook werken die niet specifiek in functie van de site zijn ontworpen. Dit is o.a. het geval voor de installaties “Herinnering” en “De arend” van André Willequet, “Laat los” van Paul Machiels, “Niobe” en “Het meisje” van George Grard, “De herder” van Idel Ianchelevici, “De ingeslapene nr. 5” van Olivier Strebelle. De indrukwekkende natuurlijke en architecturale omgeving van Sart Tilman kan de beleving van deze vrije ontwerpen overstemmen of net onderstrepen. Eén van de meest geslaagde integraties “achteraf” is die van “Het geknielde meisje” van Charles Leplae, die verdoken staat tussen het struikgewas aan de “Mare des Chevreuils” (hertenplas). Door de tedere en intieme dialoog tussen dit gracieuze beeld en de natuur, is deze sculptuur één van de meest aandoenlijke van de collectie.
Index foto’s: 1) Faculteit van Psychologie & Léon Wuidar, Labyrint, 1987 & Pierre Caille, …Psy, 1982-89; 2) Jo Delahaut, Esplanade, 1987; 3) Claude Strebelle, De ogen, 1977; 4) Félix Roulin, “Verbinding I”, Bedenking met geheven voet – Recht en rechtvaardigheid voor de mensheid, aan de Rechtsfaculteit; 5) Jean-Paul Laenen, Het leven van bijen – Hommage aan Maurice Maeterlinck, 1969; 6) Idel Ianchelevici, De herder (detail), 1956; 7) Charles Leplae, Het geknielde meisje, 1951
