Doornik, 26 november 1901 – Sint-Idesbald, 26 september 1984
Op 14-jarige leeftijd schrijft George Grard zich in aan de Doornikse Academie voor Schone Kunsten. Vanaf 1922 zal hij zich onder invloed van zijn leermeester Maurice Dekorte definitief op het beeldhouwen toeleggen en werken naar levend model. In Doornik ontmoet hij Pierre Caille en later ontmoet hij Charles Leplae bij een Brusselse bronsgieter. Na het behalen van de Rubensprijs verblijft hij in 1930 in Parijs, waar het beeldhouwwerk van Despiau, Maillon en bovenal Renoir veel indruk op hem maakt. In 1931 verhuist hij naar Sint-Idesbald waar zijn atelier een pleisterplaats werd voor tal van bekende kunstenaars: Pierre Caille, de gebroeders Haesaerts, Edgard Tytgat, Constant Permeke en Paul Delvaux. In 1935 behaalde Grard de “Prix de la Roseraie” in het kader van de Wereldtentoonstelling te Brussel en twee jaar later vraagt Henry Van de Velde hem opnieuw om een werk voor het Belgisch Paviljoen van de Wereldtentoonstelling.
Vanaf de jaren vijftig ontvangt Grard regelmatig overheidsopdrachten. In deze periode ontstaan veel bekende werken: Zittende vrouw aan de Nationale Bank (1950), De zee (ook wel Dikke Mathilde genoemd) voor de post in Oostende (1955) of De aarde en Het Water dicht bij de Pont Albert in Luik (1964).
Sinds juni 2016 is een deel van het oeuvre uit zijn atelier in Sint-Idesbald overgebracht naar het nieuwe Kunstencentrum Ten Bogaerde in Koksijde. Verspreid over de site staan een achttal bronzen beelden van zijn hand. In de George Grardzaal op de eerste verdieping zijn originele gipsen beelden en tekeningen te vinden.
George Grard is – onterecht – een vergeten beeldhouwer.