Brons, 90 cm, 1984
Met het motief van de Ingeslapene lijkt Strebelle terug te grijpen naar zijn reeksen van Sleepy Ones van eind jaren 1960. De kunstenaar integreerde de twee reeksen in zijn Journal (1985) onder de titel “Couchés dehors”: het is de kronkelende horizonlijn van de buiten slapende figuren die hem fascineert. Daar waar de Sleepy Ones vlot rijmen met de golvende bewegingen van het landschap of de lokroep van de wind, drukken de Ingeslapenen eerder een lome en geprononceerde sensualiteit uit.
De sculptuur hier bestaat uit een assemblage van losse in elkaar verstrengelde elementen, een poëtische variatie op het thema van fragmentatie en eenheid. De lichtreflecties op het glad gepolijste brons accentueren de suggestieve rondingen van de figuur.
Zwevend en kronkelend boven een poel wekt De ingeslapene dromen over water op. In 1966 had Strebelle op het universitaire domein een reeks eolische sculpturen voor ogen. Zij zouden de bezoeker laten mijmeren over de vier elementen.
De metafoor van slapen en ontwaken, dag en nacht komt herhaaldelijk aan bod in het Openluchtmuseum. Zo zijn er De dromen van de groep TOUT, vlakbij De grote nacht van Jean-Pierre Point, de sculptuur in braille door Daniel Dutrieux, of zelfs De ogen van architect Claude Strebelle.